Niezłe zarobki to w Polsce pojęcie względne, ale kupno własnego mieszkania niemal dla każdego jest ogromnym wyzwaniem. A w niektórych przypadkach wręcz mission impossible. W dużych miastach, szczególnie w stolicy, koszt metra własnego lokum często przekracza wysokość miesięcznej pensji potencjalnego nabywcy.
Wszystkie partie polityczne, które od 1989 roku zwyciężały w wyborach, miały w swoich programach takie, czy inne formy wsparcia szeroko rozumianego budownictwa mieszkaniowego, określanego niekiedy szumnie mianem "koła zamachowego polskiej gospodarki". Pomoc młodym Polakom w usamodzielnieniu się obiecywały również PiS i PO. Namiastką spełnienia tych obietnic miał być program "Rodzina na swoim", czyli ograniczona refundacja części kosztów kredytu mieszkaniowego dla młodych małżeństw. Program nie jest oszałamiająco korzystny, nie zdobył też wielkiej popularności, ale funkcjonuje.
W tym roku Ministerstwo Infrastruktury opracowało projekt zmiany ustawy o "Rodzinie na swoim", który rozszerzyłby grono beneficjentów również o "jednoosobowe gospodarstwa domowe", czyli osoby samotne.
Perspektywa uzyskania rządowych dopłat do kredytu zyskała powszechny poklask u obywateli polskich stanu wolnego. Aprobata była jednak podszyta pewnym niedowierzaniem - jak się okazało, niebezpodstawnie.
W Biuletynie Informacji Publicznej Ministerstwa Infrastruktury ukazały się właśnie dokumenty dotyczące wspomnianego projektu, który ma być omawiany na Komitecie Stałym Rady Ministrów. Okazuje się, iż "(...) resort finansów proponuje: (...) rezygnację z poszerzenia podmiotowego programu o jednoosobowe gospodarstwa domowe".W praktyce oznacza to rezygnację ze wsparcia dla singli.
W połączeniu z rosnącymi podatkami i pojawiającymi się zapowiedziami, że zniknie możliwość udzielania kredytów we obcych walutach osobom zarabiającym w złotówkach, dla wielu z nas nadzieje na własne (choć spłacane przez dekady) mieszkanie mogą okazać się płonne.
