Przyzwyczailiśmy się do tego, że nasi politycy polują na kamery i w nadziei na udaną autopromocję reagują na pierwsze skinienie dziennikarza, który zechce przeprowadzić z nimi wywiad. Czasem jednak zdarza się sytuacja odwrotna - polityk, pomimo nagabywań panów z mikrofonami, uparcie trzyma się zasady, że milczenie jest złotem.
Dzisiaj taką sytuację zaobserwowałem w jednej z telewizji informacyjnych. Nagabywanym był poseł Ludwik Dorn, a o co go nagabywano nie wiem, ponieważ fonia w telewizorze była wyłączona. Dziennikarze jednak skrupulatnie zarejestrowali przemarsz pana posła aż do wyjścia z Sejmu. Chociaż nie wykrzesałem z siebie na tyle zainteresowania, by wcisnąć przycisk "Mute", szczelnie zaciśnięte usta pana Dorna świadczyły, iż niezłomnie odmawia odpowiedzi na wszelkie pytania.
Obserwując plecy znikającego w drzwiach wyjściowych z parlamentu posła, zadałem sobie pytanie - czy to jest w porządku? Fakt, czasem nasi "wybrańcy" plotą takie bzdury, że chętnie włączylibyśmy im metaforyczny przycisk "Mute" na stałe. Ale czy rzeczywiście wybrany w demokratycznych wyborach polityk powinien pokazywać dziennikarzom plecy?
Oczywiście, dziennikarze też mają swoje grzechy na sumieniu. Jak większość ludzi, nie są też wyprani z poglądów politycznych, więc ich pytania są często tendencyjne. Ale nie ma innego, skutecznego sposobu, niż przekaz medialny, by polityk mógł wyartykułować swoje zdanie przed ludźmi, którzy wynieśli go na piastowane stanowisko.
Jeżeli zatem polityk pokazuje plecy goniącym go bezskutecznie dziennikarzom, to tak naprawdę pokazuje plecy nam wszystkim. Wyraża swoją pogardę nie wobec tych - może obiektywnych, a może nie - przedstawicieli mediów, ale wobec nas wszystkich. I naraża się na to, że kiedy wreszcie łaskawie otworzy usta, jego wyborcy wcisną na swoich pilotach przycisk "Mute".
